ყველას სურს იყოს თავდაჯერებული: გააკეთოს ყველაფერი, რაც სწორად მიაჩნია, სხვების კრიტიკის მიუხედავად; გარისკოს და მიაღწიოს საუკეთესოს; აღიაროს შეცდომები და ეცადოს ისწავლოს მათზე; მაგრამ ცხოვრებაში შეიძლება მოხდეს რაღაც, რაც ყველაზე თავდაჯერებულ ადამიანსაც კი აფიქრებინებს: იქნებ სწორად არ მოვიქეცი? იქნებ მართლაც არ შემიძლია? ასეთი კრახი მნიშვნელოვნად აქვეითებს თვითშეფასებას.
შეიძლება “საქმის წაგებამ”, რომელზეც დიდ იმედებს არც ამყარებდი და რომელიც აქამდე არც ისე მნიშვნელოვნად გეჩვენებოდა, წაგების შემდეგ უდიდესი მნიშვნელობა შეიძინოს და მიზნადაც იქცეს. თუ ასე არ მოხდა, საკუთარ თავში უკვე ეჭვი გეპარება, შორიდან უვლი დამარცხების ადგილს, ამაზე საუბარიც აღარ გსურს და ამ სფეროში საკუთარი თავის კიდევ ერთხელ მოსინჯვის შიში გიყალიბდება. ეს შედეგი ნორმალურია, მაგრამ არა – სასურველი.
ჩემთვის უთქვამთ, რომ ყოველთვის უნდა ელოდე უარესს, რომ შედეგმა, როგორიც უნდა იყოს ის, შენზე არ იმოქმედოს. საქმე ისაა, გვინდა ვიცხოვროთ ყოველთვის უარესის მოლოდინით? შესაძლებელია ისიამოვნო მიზნისკენ მიმავალმა, თუ ცდილობ შესაძლო უარყოფითი შედეგები უფრო მეტად განიხილო, ვიდრე დადებითი? არ ვიცი სხვები რას ფიქრობენ, მაგრამ მე მირჩევნია იმ ფრონტზე ვიბრძოლო, სადაც წარმატების იმედი მეტია და არ მაქვს სურვილი მოვსინჯო ძალები იქ, სადაც აუცილებლად წავაგებ.
რთულია იპოვო თვითშეფასების შუალედური დონე ისე, რომ შენი წარმოდგენა საკუთარ თავზე არც ზედმეტად მოეჩვენოს ვინმეს და არც ხელოვნური თავმდაბლობის შთაბეჭდილებას ტოვებდე. კითხვა, რომელსაც ყველა ადამიანმა უნდა უპასუხოს: ღირს თუ არა გვერდი აუარო საქმეს, რომელშიც წარმატების მიღწევის შანსები ნაკლებია?
ავტორი: gvanci
1 კომენტარი
Post a Comment
October 2, 2008 at 11:24 AM
საქმეს გააჩნია პრინციპში..
ისე კი ის ფრაზა მთლად სწორად არ გითხრეს ;)
უნდე ელოდო უკეთესს, მაგრამ ყოველთვის მზად იყო უარესისთვის :)